10th of September

10th of September

(A fictional story written by Renon Angelo V. Sobreviñas)

10th September, 1903

Darkness covers everywhere. It is all I can see. I am in a place, I don't know where. All I want to do now is to escape from this dungeon, but I don't know how.
I hear a familiar melodious voice. . .a pleasant, sweet voice. . . but who is she? I can feel a very strong connection that bridges the gap between us. She's suffering from great pain now, and I don't know why I feel the same way too.
Then suddenly, I just cry until I wail as a light strikes my whole being. It was then that I realized . . . I was conceived by this woman for nearly 270 days and gave birth to me on the 10th of September, 1903.
I am Purification . . . and this is my story. . .


10th September, 1921

It is the first time I met him. He stares through my eyes with so much passion and love. I don't know but there's something in the way he looks into my eyes that captivates my heart. As he holds and kisses my hands, I sense something that rushes through my vein, but I don't know what. I just can't explain. We simply talk the whole night until dawn unmindful of the presence of others. We laugh with our jokes, show compassion and sympathize on how we struggle for survival in life. In just a blink of an eye, we found out that we play the same music in life. Out of the blue, our stories intertwine. We both know that from the very beginning, when our eyes first met, that my heart belongs to him and his belongs to mine. There's just something in our eyes that electrifies our souls.
Alberto, I don't know how to thank God that I finally found you. . .
You complete the missing lyrics of my unfinished song. . .


10th September, 1923

This is the day that every woman has been waiting for, the day of being united with the man you love, being united as one in the eyes of God and in the eyes of Law.
I am wearing a richly figured dress, a silk embroidered with gold and silver thread, with a high heeled ribbon stiletto. But as I stroll through the red carpet aisle, I could only see people and space . . . space and people.
From the outside of the cathedral, leaves fall slowly from trees. Fall without wind. Autumn dusk in the midst of Summer. Morning seems to be nearly sunset. Late afternoon. Cold.

I can’t stop my tears from falling unto my cheeks as I desperately wish that the man at the end of this aisle would be the man I always dream to be with for the rest of my life.
Perhaps, it's all just a wish. . .


10th September, 1986

I can barely move my body now. Even my lips can hardly move just utter a single word. I'm just laying on my bed, unconscious, closed eyes yet with an open and sensitive ears listening to people around me.
Suddenly, I feel a familiar caress of someone. A sweet caress who relieves my sadness as he holds me in my darkness. My heart quivers as the warmth of his palms connects to mine. His fieriness, passionate, and tender embrace lingers on my mind as his lips touches mine in the midst of my sweetest sleep of night.
Unconsciously, tears keep falling from the window of my soul- tears neither of shattered dreams nor of broken vows, rather tears of bliss- as he whispers his words unto my ears. . .
“We didn't have so much time in each others arms. . . yet, we both know that we have and we'll have each other here in our hearts forever. . .
. . . You can let go now. . .”
All of a sudden, I lay on something I don't know what, whom the maker of it doesn't need it, and the owner of it doesn't want to use it.

Silence is I

Renon Angelo V. Sobreviñas

In the midst of silence,
I hear nothing… nothing but silence.
Silence, oh, you cause me stillness;
A tranquil music for my soul;
Silence, a sweet, sweet serenity;
Meditating, reflecting as a whole;
As I close these eyes of mine,
Silence, I’ll go with you this time.
Breathing the freshness of wind,
Oh, silence, fly me to the moon
Fly me up high, so high
Unveiling, revealing,
A naked thought of mine
For I am silence;
Silence is I.


12:05 a.m.
August 10, 2010

Blogger Buzz: Blogger integrates with Amazon Associates

Blogger Buzz: Blogger integrates with Amazon Associates

Blogger Buzz: Blogger integrates with Amazon Associates

Blogger Buzz: Blogger integrates with Amazon Associates

Ang Alamat Ng Tinagong- Dagat

ni Sol D. Penuela

salaysay ni Renon Angelo V. Sobreviñas

Panay. Isang pulo kung saan masisipag at matitiyaga sa buhay ang mga tao kung kaya naman sila ay namumuhay ng masagana. Kaya hayaan ninyo akong isalaysay sa inyo ang isang kawili- wiling alamat na sigurado akong magugustuhan ninyo.

Ito’y isang alamat na nagmula sa bayan ng Lambunao na sakop ng Iloilo. Sa Nagong, isang magandang binata, mahinahon, magilas, malakas at higit sa lahat maganda ang kalooban. Siya rin ay isang matulunging anak kung kaya nga siya’y nagtatrabaho para makatulong sa pag- iipon ng kanyang ina. Mula sa buong araw na pagtatrabaho, siya ay umuwing pagod at matamlay ang katawan. Ngunit habang binabagtas niya ang daan pauwi ay bigla siyang napahinto sa nakasalubong at bumilis ang tibok ng kanyang dibdib. Isang malabathalang dilag ang kanyang nakasalubong. Isang Diyosa, marilag na Agat ang pangalan. Sa una nilang pagkikita ay mayroon na silang naramdaman na kakaiba para sa isa’t isa. Tila ba’y nag- uusap ang kanilang mga mata. Hindi nila alam kung ano ang gagawin. Ilang sandali pa ay natauhan na ang dalawa at muling naglakad si Agat habang ang mga mata naman ni Nagong ay nakatitig pa rin sa dilag. Titig na tagos sa puso hanggang sa kalamnan.

Mula sa pagtatagpo ng kanilang mata ay nagsimula na ang isang mahiwagang pag- iibigan. Tila wala nang paglagyan ang kanilang umaapaw na kaligayahan. Tila walang katapusang pagmamahalan.

Isang hapon, nalaman ng ama ni Agat ang tungkol kay Nagong. Pinagbuhatan siya ng kamay ng kanyang ama. Biglang dumaloy ang luha sa mga mata ni Agat at tinanong ang anyang ama, “ Ama, ang umibig ay kasalanan ba? Ako baga kay Nagong di na liligaya?” Inalipusta ng kanyang ama si Nagong at hindi man lang pinagbigyan ng pagkakataon ang binata na maipahayag ang kanyang tapat na pag- ibig para kay Agat. At kinulong ng ama ang kanyang anak sa kanilang tahanan at mahigpit nitong binantayan mula umaga, tangahali hanggang gabi.

Paghiwalayin man si Nagong at Agat ng pagkakataon, pilit pa ring uusbong ang kanilang pagmamahal sa isa’t isa. Sabi nga nila, kung ang pag- ibig ay totong tapat, handang suungin ng lahat ang anumang humarang sa kanilang pag- iibigan kahit ito’y humantong pa sa kanilang kamatayan.

Isang gabi ay nag- isip si Nagong ng mga hakbang upang mailigtas si Agat. Hangad na tuparin ang kanyang mga balak, siya ay tumungo sa tahanan ni Agat. Sa kanyang landas, nakasalubong niya ang ina ni Agat. Ibinalita ng ina na nawawala si Agat sa kanilang tahanan. Kaya biglang naghanap si Nagong sa kanilang bayan. At humingi ng tulong sa kanyang mga kaibigan upang mas madaling mahanap ang dilag.

Nabulabog ng dumadagundong na tinig ni Nagong ang mga hayop sa kagubatan. At sa ilog kung saan sila nagkikita ay muli niyang natagpuan ang kanyang iniirog na si Agat. Hindi na sila nag- aksaya ng panahon, muli nilang hinagkan ang isa’t isa. Mula doon ay nangibang bayan na silang dalawa at nagsimula ng panibagong buhay.

Muli ay nagsama silang masaya. Hawak- kamay nilang hinarap ang lahat ng unos sa buhay kahit gaano man ito kahirap.

Ngunit, sadya nga sigurong mapagbiro ang tadhana. Si Agat ay dinapuan ng isang matinding sakit. Hindi naglaon, hindi na nalunasan pa ang kanyang sakit at tuluyan na siyang lumisan. Ilang araw ring pinaglamayan ang kanyan katawan sa kanilang tahanan. At ang pangyayaring ito ang nagdulot kay Nagong ng matinding kalungkutan.

Mula nang inilibing sa Agat ay wala na siyang ibang ginawa kung hindi ang bantayan ang puntod ng kanyang abang minamahal. Hanggang dumating ang araw na napabayaan na niya ang kaniyang sarili at nagkasakit. Hindi rin naglaon ay tuluyan na rin siyang namaalam at inilibing ang kanyang katawan katabi ng puntod ni Agat.

Ang pook na kanilang pinaglibingan ay naging ilog pagdaan ng panahon. Ang nasabing ilog ay simbolo ng dalawang pusong nagmahalan ng tapat at tunay. At ito ang pinagsimulan ng TINAGONG- DAGAT.

Dito nagtatapos ang alamat. Ngunit sana ay marami kayong napulot na mga aral sa buhay. At kung kayo man ay mabibigyan ng pagkakataon ay maaari ninyo sanang dalawin ang TINAGONG- DAGAT ng Lambunao, Iloilo.

***

Ika- 22 ng Marso, 2009

Naging tradisyon na marahil ng aming barkada ang magtungo sa mga beach resorts o kahit saan basta malapit sa kapaligiran tuwing bakasyon pagkatapos ng napakahirap buhay- estudyante. At ngayong taon, sa Ambakan Falls, Guimaras kami nagpunta. Ilan taon na nga rin nang huli akong nagtungo sa Guimaras.

Habang sumasakay kami sa bangka, nakita ko kung gaano kaganda ang dagat sa pagitan ng Iloilo at Guimaras. Tanaw ko mula sa bangka ang mga nagtataasang mga puno sa Guimaras. Pero maya- maya pa, may mga lumulutang na sa dagat na kakaiba. MGA BASURA! At sinundan ng tingin ko ang pinanggalingan ng mga basura at nakita ko ang tumpuk- tumpok na kabahayan. Isang squatters area. Nakapanlulumo nga ang nangyayari sa ating kapaligiran. Nakaka-awa.

Mula sa daungan ng bangka ay nilakad lang namin papunta sa Ambakan Falls. At makikita mo na unti- unti nang isinasa- ayos ang mga kalsada sa Guimaras. At nang nakarating na kami sa nasabing talon, napamangha ako sa aking nakita. Ang napakaganda ng kapaligiran. Napakatahimik. Napakasarap pakinggan ang mga nag- aawitang ibon. Ang sarap ng haplos ng hangin sa aking katawan. Tila ba tinatawag ako ni Inang Kalikasan. Tila ba gusto niya akong magpahinga sa kanyang mga bisig mula sa magulong buhay ko sa siyudad. Ang lamig ng tubig mula sa talon. Talagang makakapagpahinga ng maayos ang kung sino man ang gustong lumayo nang sandali sa magulo nilang pamumuhay sa siyudad.

Ngunit hindi ko maikukubli na marami akong nakitang mga basura sa ilang bahagi ng talon. May mga putol na puno rin akong nakita. Nakakatakot na baka sa susunod kong pagbalik doon ay tuluyan nang maglaho ang tinatagong kagandahan ng Ambakan Falls.

Habang kami’y nagpapahinga, ipinapanalangin ko na sana ay mapangalagaan ng mga residente ng Ambakan ang nasabing talon. Kaya nga kaming magkakaibigan ay tumulong sa pangangalaga nito. Lahat ng aming basura ay aming itinapon sa wastong basurahan. Marahil sa simleng bagay na yaon ay malaki na ang aming maitutulong para sa Inang Kalikasan.

Ipinangako ko sa aking sarili na kung may pagkakataon ay babalikan kong muli ang Ambakan. Isang pook kung saan mo matatagpuan ang hinahanap mong katahimikan.



Renon Angelo

Ika- 14 ng Pebrero, 2010

Mataas na ang sikat ng araw nang ako’y magising. Tila ang tahimik ng buong bahay. Ang tanging naririnig ko lang ay ang tunog mula sa aking ceiling fan at ang tahol n gaming aso sa labas ng bahay. Inakala kong tulog pa si Mommy at ang aking kapatid, yun pala, nasa labas lang silang dalawa at nagtutulungang sa paglalaba.
Ang gulo ng aking kwarto ng ako’y nagising. Tila ba parang dinaan ng bagyo! Kahit saan lang nakakalat ang aking mga kwaderno, libro at mga ballpen. Isang senyales na marami pa akong dapat ayusin sa araw na ito.
Wala akong ginawa nang umagang yaon kundi ang magbasa lang ng libro at manood ng palabas sa telebisyon.
Mag- aalas siete ng gabi ng biglang may narinig ako mula sa labas ng bahay. “Tag- balay! Ren?” Si Ian Floyd, malapit kong kaibigan, ang tumatawag sa akin. Muntik ko na nga makalimutan na anibersaryo na pala ng aming barkadahan ngayong araw! Limang taon na kami! Limang taon na ang CRIZAM! At nagbihis ako at sinundo namin sina Crisandro, Zhjan, Juvy Ann at Maricar para ipagdiwang namin ng sabay- sabay ang aming anibersaryo.
Sa aming daanan, marami akong nakitang mga taong hindi ko kakilala. Naglalakad ng mabilis na tila ba’y di alam ang paroroonan. Ang bilis ng pagdaan ng mga pampasaherong sasakyan, na tila ba’y nagmamadali sa kanilang papupuntahan. Marami na nga akong nakitang pagbabago sa aming lugar kahit ilang buwan pa lang ang nakalipas. Napagtanto ko, ang bilis talaga ng buhay.
At nang nasundo na ang lahat, sama- sama naming muling inikot ang buong Barangay na dati na naming ginagawa noong nasa high school pa kami. Habang naglalakad, marami kaming nakitang mga lugar na may magagandang alaala.
Meron kaming nakitang nagkukumpulang mga kabataan sa loob ng simbahan. Masayang nag- uusap, nagku- kwentuhan, nag- kukulitan. Naalala ko na minsan na rin kami ang naroon sa mismong lugar kung saan sila nagsasama.
Sa tindahan na lagi naming pinupuntahan, tanda ko pa ang puno na sumisimolo ng aming pagkakaibigan. Ngunit bakit unti- unti nang nalalagas ang kanyang mga dahon? Ano ang ibig nitong sabihin. napagtanto ko na ang aming pagkakaibigan ay tulad ng punong iyon. Ang tatag ng aming pagkakaibigan ay tulad ng katawan ng puno, mapalayo man sa kanya ang kanyang mga dahon ay mananatili pa rin itong matatag na kumakapit sa lupa at handang magsibol ng mga panibagong dahon para sa panibagong buhay. Ang aming pagsasamahan ay bukas sa mga pagbabago, marahil ito’y magiging mahirap sa simula ngunit handa kami sa anumang pagsubok na dumating. Anuman ang dumating na pagsubok, isa lang ang sigurado kami, ang mga iyon ang magpapatatag n gaming samahan.


Renon Angelo